Nietsvermoedend maakt Femme haar laatste eindexamen met de overtuiging dat na vele roerige jaren de rust weer is teruggekeerd. Echter, tijdens haar reis in Amerika slaat haar leven compleet om. Functioneren kan ze niet meer zoals ze deed en al haar plannen voor de toekomst lijken als sneeuw voor de zon te verdwijnen.
Femme doet er alles aan om haar koers terug te vinden in het leven, maar haar lichaam, haar autisme en haar eetstoornis lijken daarbij in de weg te staan. Naarmate de tijd vordert neemt Femme haar grip op de buitenwereld af. Een zelfmoordpoging volgt. Maar onverwachts, na veel pieken en dalen, stuit Femme tegen een fundamentele realisatie waardoor ze eindelijk weet welke betekenis daadwerkelijk aan het begrip ‘koers’ gegeven kan worden.
In het laatste hoofdstuk van ‘De Onzichtbare Koers’ kijkt Femme terug. “Alle gedachten die ik had draaiden in essentie om hetzelfde. Stuk voor stuk waren ze gebaseerd op angst om de grip te verliezen.” (---) “ik heb gemerkt dat de lastige momenten in het leven juist kansen vormen om te groeien en dichterbij jezelf te komen. Daar waar het ware geluk zich schuilhoudt. Maar vergeet niet, dit is een alsmaar doorgaand leerproces.”