In Ingesloten vertelt Rosan van der Zee het ontluisterende en waargebeurde verhaal van haar gedwongen opname. Een dagboek gevuld met angst, onbegrip en machteloosheid. Maar waar ook de soms onuitputbare kracht en het doorzettingsvermogen van een mens in nood in doorschemert.
"Ik ben verdwaald in mijn eigen hoofd. Weet niet meer waar ik gaan moet, dus ren ik maar alle kanten op. Wie kan mij helpen? Wie kan mij zien? Ze zien me. Ze grijpen me. Ze stoppen me weg. Alleen, ik ben alleen. Verdwaald in mijn eigen hoofd. Is er iemand die er even voor me wil zijn? Ik hoef verder niks. Slechts wat liefde en aandacht. Zodat ik me weer even mens kan voelen. Is dit wat mensen bedoelen als ze praten over een verward persoon? Vergeef me. Bevrijd me. Houd me vast. Help me. Zie me. Heb me lief. Laat me met rust. Terwijl mijn tranen het vuur in mij blussen, houd ik vast aan de hoop dat iemand me nog ziet. Niet slechts de verwardheid, maar de persoon. Het voelt als een nare droom. Maakt iemand me wakker? Want ik kom er niet meer uit… "
